بسم الله الرحمن الرحیم

کسی که علم دارد ، عالم است ؛ اما کسی که به درک و ادراک رسیده ، مدرک است . تو با علم به دانایی می رسی اما با ادراک این دانایی ، علم را دارا می شوی . یعنی آن دانایی با وجودت یکی می شود و خود را می  یابی .

 " من عرف نفسه فقد عرف ربّه " کسی که خودش را شناخت، پروردگارش را می شناسد . تمام بدبختی بشر امروزی این است که خودش را نشناخته . البته منظور از "خود "، همان خود عالی است که قبلا به آن اشاره کرده ایم. وگرنه این خود دانی که جسم است و خواسته هایش مادی است ؛ را همه می شناسند . مشکل ما نشناختن آن خودی است که شرافت و شخصیت انسان به آن بر می گردد.

کسی که بدنش سوخته و تاول زده و دائم فریاد می زند که درد دارم. تو فقط علم داری که سوختن ، درد دارد و دیگر درد او را ادراک نمی کنی .اما عمق درد او را زمانی می فهمی که بدن تو هم به مانند او در آتش بسوزد ؛ اینجاست که درد را دارا می شوی . یعنی شدت درد او را با تمام وجودت ادراک می کنی .کسی که در وجودش به معرفت و ادراک برسد ؛ رمز و راز هستی و آفرینش را و خود را و خدا را در وجودش می یابد و ادراک می کند .